درود
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد
درود
واژهای از فارسی باستان است که ایرانیها هنگام رسیدن به یکدیگر میگویند
و بدور از هر جنگ و صلحی یکدیگر را با گفتن درود می ستایند.
درود
از واژه دروته و دروسته گرفته شده و در قدیم مردم هنگام احوالپرسی می
گفتند"از درستی تو"؟ یا "درستی"؟ آیا حالت خوب است. سلامت و تن درستی تو؟
این واژه در زبان روسی به "إزدرستی تو"؟здравствуйте تبدیل شده است که برای سلام و احوالپرسی و سلامت جویی بکار می رود.
در فارسی میانه دروته به دروست و به درود تبدیل شده است. درود برای احوالپرسی و خوشآمدگویی و آرزوی سلامتی به کار می رود.
اگرچه ریشه درود از دروته و دروست گرفته شده اما کاربرد و وسعت معنی و
مفهوم آن در طول زمان بسیار گسترده شده و در متون ادبیات فارسی و از جمله
در آثار فردوسی، نظامی گنجوی، ناصرخسرو، اسدی توسی، خاقانی، سعدی، دقیقی و
کسایی مروزی، مفهوم واژه درود تنها معادل و هممعنای با سلام نیست؛ بلکه
همتراز با آفرین، تهنیت، تحیت شادباش- آفرین - وه وه- به به - بهجه و
همچنین معادل صلوات در عربی است. اگرچه صلوات و سلام (سلوا= صلوا) از یک
ریشه است اما مفاهیم آن و کاربرد آن تغییر یافته است چنانکه صلوات را نیز
نمیتوان همچون درود در جای سلام و خطاب به هر کس بکار برد (تحیه . سلام .
تسلیم . صلاة. تهنیت . (یادداشت مرحوم دهخدا).